Met zijn zessen naar het Drielandenpunt

Dit jaar had Liever-Liggend-Gouda-Ruud een mooie route uitgezet naar het Drielandenpunt, de Koningsrit 2017.

In dit geval sta ik graag voor (de) paal!

Op woensdag ben ik met Tante Lies alvast naar Gouda gereden, waar ik mocht blijven slapen, net zoals Victor. De volgende ochtend meldden Pim, Douwe en Henri zich al vroeg bij Ruud thuis.

Op Koningsdag om half acht vertrokken we met zijn zessen richting Beesel, benoorden Roermond.
Onderweg hebben we maar weinig van Koningsdag gemerkt; slechts hier en daar was een weg op onze track afgesloten voor de feestelijkheden.

In kolonne

's Avonds kregen we heerlijk eten in onze B&B, en we gingen al om half tien slapen, moe van 180 km fietsen, en vol van eten en (Weizen-)bier.

Onderweg hadden we ook nog wel bekijks

Stukje duwen door mul zand

Vrijdag zijn we redelijk recht naar het zuiden gereden, een stukje door Duitsland afgestoken, tot we in de buurt van Heerlen de eerste echte hellingen tegenkwamen. Dat was wel een stuk steiler klimmen dan ik in de rest van ons platte land gewend ben.

Helaas bleek ik me toch minder goed dan gedacht te hebben voorbereid op al dat klimmen: in de afgelopen 30000 kilometer waren het middelste voorblad en de ketting aardig op elkaar ingesleten, en nu bleek de ketting bij zware belasting niet meer goed op het, hier zo belangrijke, kleinste voorblad te blijven zitten. Af en toe schoot de ketting met harde knallen over de tanden van het kleine blad, en ik werd bang dat ik de ketting zelfs helemaal zou kunnen breken.
Met veel moeite worstelde ik me omhoog naar het hoogste punt van Nederland, snot en kwijl vlogen in het rond, en met een vieze klodder op mijn linkerspiegel haalde ik het!

Gehaald!

Vanaf dat moment durfde ik niet meer op mijn kleine voorblad te schakelen. dat was in eerste instantie geen probleem, we gingen immers toch naar beneden. Daarbij ging ik met 79 km/h van de heuvel af, voor mij een nieuw record.

Na al dat afdalen kwam er toch weer een steil stuk om Aken-Laurensberg in te rijden, en dat op een combinatie van 28 tanden achter en 42 voor. Dat was zwaar!! Meer krachtsport dan fietsen.

Het zwaarste stukje wat mij betreft.

Gelukkig kwam aan al dat klimmen ook weer een eind, en we konden weer terug naar onze B&B.

Zaterdag zijn we weer richting Gouda gegaan, met af en toe een RIS-je, af en toe een (plas-)pauze, en toen we net over de Lekbrug bij Vianen waren bleef de achterderailleur ineens niet meer in de gekozen versnelling staan. De hele indexering leek wel weg!

Even "de geit verpinnen", zoals Douwe dat zegt.

Met de hand moest ik de draaigreep, tegen de veerkracht van de derailleur in, op zijn plek houden, anders ging hij meteen naar de zwaarste versnelling (en het kleine voorblad kon ik niet meer gebruiken....). Nog een kilometer of veertig moest ik zo naar Gouda rijden. Victor bood nog aan om daar te kijken of we er iets aan konden doen, maar ik wilde het maar zo laten tot ik weer thuis was; het reed niet makkelijk, maar ik kon er tenminste mee thuis komen.

Thuis bleek het indexveertje van de achterderailleur-versteller gebroken, een onderdeel van een paar centimeter waar een stukje van 2½ mm van is afgebroken...

Als dit veertje breekt ben je de pineut...

Na 604 kilometer was ik zaterdagavond om half negen weer thuis.

Ondanks een beetje materiaalpech vond ik het een fantastische tocht, heel gezellig met zijn zessen, en zowel Tante als ik verheugen ons al op een volgende keer. Heel veel dank voor Henri, Pim, Victor, Douwe en vooral Ruud!

Onze route.

Groet

Erwin en Tante Lies